Als ik voor deze plaat het etiket “pop” gebruik, dan is dat alleen maar omdat de platenmaatschappij, het hier al vaker geprezen Italiaanse Radici Records, dat zelf digitaal meegaf. Ik zou zelf eerder iets bedacht hebben in de richting van luistermuziek, al klinkt dat dan weer een tikkeltje tautologisch… Gitarist, zanger en componist Giacomo Deiana is met deze “Single” aan zijn tweede plaat toe en hij heeft een levensverhaal dat behoorlijk bijzonder is, al kun je dat, met wat fantasie, over het leven van ieder van ons zeggen. Natuurlijk, niet ieder van oons wordt op jonge leeftijd blind en moet omwille van die beperking zichzelf heruitvinden. Deiana, aan wie dit wel overkwam, legt dat haarfijn uit in de video, die je achter bijgaande YouTube-link vindt en ik mag ik graag uitnodigen om dat kunstige filmpje helemaal uit te kijken en te lezen. Deiana is wat de Italianen zo mooi een “cantautore” noemen, al presenteert hij zich op deze plaat vooral als gitarist en componist.

Immers, de eerste vijf van de acht nummers van de plaat zijn solostukken van zijn hand en die zijn stuk oor stuk niks minder dan indrukwekkend. “Barcelona Saragosa” is de instrumentale neerslag van een denkbeeldige treinreis tussen die twee Spaanse steden. “Porto Taverna” beschrijft een betoverend mooi strand en een nacht waarin de klanken van geliefden weerklonken,”Aredhel” gaat over de nachtelijke ontmoeting met een bosnimf, “Piccolo Passi” heeft het over de moeite die het kost om stapje per stapje vooruit te komen en onze blik te richten op iets dat op een sterrenhemel lijkt en dat misschien ook is… en “Vadinho” kreeg van de gitarist zelf als uitleg mee dat het gaat over de onweerstaanbare charme van de schurk: tenslotte willen we allemaal misleid worden… Dat klinkt poëtisch en dat is het ook: Deiana schrijft poëzie met noten en met woorden. Ergens omschreef hij zichzelf als iemand, die met woorden en noten in de weer is, maar waarvan je nooit vooraf weet waarmee hij nu weer voor de dag gaat komen. De instrumentale stukken laten een technisch superieure speler horen, die erg veel nuance weet aan te brengen in de bij momenten bijzonder gevoelige passages, die zijn alter ego, de componist, bedacht heeft.

Wanneer de zanger aan de beurt komt, laat hij zich, voor de laatste drie nummers van de plaat bijstaan door bevriende muzikanten: de bijzonder beroemde Max zingt “Il Valzer della Domenica”, waarop Pierpaolo Liori heerlijke accordeonlijnen drapeert. Die man kwamen we laatst nog tegen op de “Elusive”-plaat van Andrea Andrillo en die zingt hier dan weer “Tutto Tramonta” in. Afsluiter is dus “Serena”, het liedje van de video, met de stem van Giuliana Lulli Lostia, die een tekst zingt, die uitsluitend bestaat uit woorden die met de letter “s” beginnen. Een heuse krachttoer van de man die zichzelf in de liner notes omschrijft als “ik, persoonlijk, mezelve, speel gitaar op alle tracks en zing op sommige -een mens doet wat hij kan!. Kijk, dat vind ik nu eens een instelling om behoorlijk jaloers op te zijn, zeker als dan blijkt welke kwaliteit de muziek en de teksten van Deiana hebben. Ik schreef het hier al vaker: in Italië hebben ze kennelijk een blik goeie nieuwe songschrijvers opengetrokken en daarvan is deze Giacomo Deiana er zeker eentje. Heerlijke,eerlijke, mooie, gevoelige plaat!

(Dani Heyvaert)